68. Opaalkust FR (13-15 april - 440km.)

De Route

Het is traditie geworden de 2e week van april, een uitstap naar de Opaalkust in het noorden van Frankrijk.
Ondanks ik er al veel was kreeg ik het toch voor elkaar de verkeerde autosnelweg op te rijden...
Het was grappig zoveel reiservaring en na 2 kilometer al verkeerd rijden.

Eerste stop, de strandboulevard van Calais om de draak van Calais te begroeten.

Deze keer zat de "Calais draak" nog in zijn/haar kot.
Het is eigenlijk een kunstwerkt 12 meter hoog, 72 ton, 25 meter lang en er kunnen 50 personen "meerijden".
Sinds 2019 loopt de draak aan 4km per uur over de dijk van Calais.

Wat verder zagen we vanop de promenade veel paarden staan op het strand.
Er was een (paarden) polo toernooi bezig tussen Fransen en Britten.
Een leuke ervaring om dit eens “live” te zien.

Volgende stop op onze road trip de lunch bij Escalles plage.
Elke keer opnieuw is het daar enorm rustig, we hadden het hele strand voor ons alleen.

Cap Blanc Nez, altijd veel wind daar op de top die 134 meter boven de zeespiegel ligt.
We zagen Engeland met het blote oog liggen, 35 kilometer aan de andere kant van de Noordzee, zo ver en toch dichtbij ...

Vorig jaar koud, bewolkt en regenachtig en amper toeristen te bespeuren in Wissant, dit jaar aangenaam weer met zon, dus een Ricard op hetzelfde terrasje als 2 jaar geleden was een must!
“De wereld is klein”, Sophie uit Roeselare zat ook op het terrasje in Wissant.

Wissant heeft oorspronkelijk zijn naam te danken aan de Nederlandse "Witzand".
Amper een kleine 1000 inwoners maar in de zomer verachtvoudigd dit aantal zich door de vele vakantiegangers.
Wij deden een wandeling langs de uitgestrekte strandboulevard.

Voor de 3e keer op rij hebben wij op identiek dezelfde parkeerplaats in het dorp Bazinghen overnacht.
Het dorp heeft amper enkele honderden inwoners.
Ondertussen is het een beetje "ons" dorp geworden.

 

Een "flinke" ochtendwandeling door Bazinghen, 2 straten groot ...
De kerk (St-Elooi) was open,  de afgelopen jaren was de kerk telkens gesloten.

Alsof de tijd heeft stil gestaan, de kerk is in de 12 eeuw gebouwd en begin 1600 bijna volledig vernieuwd, sindsdien is er heel weinig aan veranderd en dat merk je.

We hadden een donatie mee voor de plaatselijke “bibliotheek”.
Op de eerste bladzijde had ik een tekstje geschreven in het Frans met verwijzing naar onze reisblog.
Wie weet komt er ooit een reactie op, dat zou pas leuk zijn.
Het is afwachten of het boek er volgend jaar nog zal liggen.

 

We vervolgden onze roadtrip via “dunes de slack” naar Wimereux waar we met zicht op zee ontbeten hebben.

 

Wij hebben een wandeling gemaakt langs de kustlijn en door de duinen met onverwacht heel wat klimwerk doordat de wandeling was afgesloten door instortingsgevaar.

Wimeraux kenmerkt zich door de vele huizen in Engels-Normandische bell-epoque stijl.
Wij wandelden terug naar Fluffy doorheen het charmant kuststadje.

Terug "on the road" met Fluffy.
Voorbij Boulogne-sur-mer een stop aan de oorlogsgraven van étaples.
12.000 slachtoffers, vooral Britten zijn er begraven.

Etaples lag niet aan de frontlijn tijdens de 1^e wereldoorlog, de slachtoffers kwamen vooral uit het plaatselijke ziekenhuis die stierven door hun verwondingen of ziektes.

Het was ondertussen een flink stuk in de namiddag en we besloten een slaapplek te zoeken met de app. “park4night” in de buurt van Berck-sur-mer.
Een doodlopend landweggetje met op het einde een plekje in de graskant.
Na heel wat draaien en keren stond Fluffy eindelijk “waterpas”.

2 jaar samen! Traditioneel wordt dit gevierd met taart.
Dit keer een “tarte pariesienne”, een droog gebak met chocoladepudding er tussen.
En ... onze passende t-shirs!

De volgende ochtend werden we wakker met een totaal ander weerbeeld.
Bewolkt, veel wind, koud en af en toe stevige buien.
Niet echt ideaal voor een bezoekje aan Berck-sur-mer om er zeehondjes te gaan zien.

We trotseerden de barre weersomstandigheden en wandelden tegen de wind in langs de kustlijn op zoek naar zeehondjes.
We werden zowaar gezandstraald door hevige wind en rondvliegend zand.

Ik wou na goed een half uur wandelen de zoektocht opgeven maar Véronique wilde verder op zoek naar die beestjes.
Met succes want we zagen een 10- tal zeehonden liggen in de buurt van een golfbreker en we zagen er nog een aantal rondzwemmen.

 

Na dit “zanderig” intermezzo reden we door weer en wind naar Monteruil, 15 kilometer het binnenland in.
Monteruil is een stadje met een historisch karakter.
We hebben er eens doorgereden en geparkeerd op de grote markt en gegeten in Fluffy.

Doordat het ondertussen al redelijk laat was besloten we niet de stadswandeling te maken en terug huiswaarts te rijden.