De Route
Het is traditie geworden, een uitstap naar de
Opaalkust in het voorjaar.
Ondanks ik er al veel was kreeg ik het toch voor elkaar de verkeerde
autosnelweg op te rijden...
Het was grappig zoveel reiservaring en na 2 kilometer al verkeerd rijden.
Eerste stop, de strandboulevard van Calais om de draak van Calais te begroeten.
Deze keer zat de "Calais draak" nog in zijn/haar kot.
Het is eigenlijk een kunstwerkt 12 meter hoog, 72 ton, 25 meter lang en er kunnen 50 personen "meerijden".
Sinds 2019 loopt de draak aan 4km per uur over de dijk van Calais.
Wat
verder zag ik vanop de promenade veel paarden staan op het strand.
Er
was een (paarden) polo toernooi bezig tussen Fransen en Britten.
Een
leuke ervaring om dit eens “live” te zien.
Volgende stop op de road trip was de lunch bij Escalles plage.
Elke
keer opnieuw is het daar enorm rustig.
Cap
Blanc Nez, altijd veel wind daar op de top die 134 meter boven de zeespiegel
ligt.
We
zagen Engeland met het blote oog liggen, 35 kilometer aan de andere kant van de
Noordzee, zo ver en toch dichtbij ...
Vorig
jaar koud, bewolkt en regenachtig en amper toeristen te bespeuren in Wissant,
dit jaar aangenaam weer met zon, dus een Ricard op een terrasje was zeker op zijn plaats.
“De
wereld is klein”, Sophie uit Roeselare zat ook op het terrasje in Wissant.
Wissant heeft oorspronkelijk zijn naam te danken aan de Nederlandse "Witzand".
Amper een kleine 1000 inwoners maar in de zomer verachtvoudigd dit aantal zich door de vele vakantiegangers.
Wij deden een wandeling langs de uitgestrekte strandboulevard.
Opnieuw overnacht op identiek dezelfde parkeerplaats al voorgaande jaren in het dorp Bazinghen.
Het dorp heeft amper enkele honderden inwoners.
Ondertussen is het een beetje "mijn" dorp geworden.
Een
"flinke" ochtendwandeling door Bazinghen, 2 straten groot ...
De
kerk (St-Elooi) was open, de afgelopen jaren was de kerk telkens gesloten.
Alsof de tijd heeft stil gestaan, de kerk is in de 12 eeuw gebouwd en begin 1600 bijna volledig vernieuwd, sindsdien is er heel weinig aan veranderd.
Ik had ook een donatie mee voor de plaatselijke “bibliotheek”.
Op
de eerste bladzijde had ik een tekstje geschreven in het Frans met verwijzing naar mijn reisblog.
Wie weet komt
er ooit een reactie op, dat zou pas leuk zijn.
Het
is afwachten of het boek er volgend jaar nog zal liggen.
Wij hebben een wandeling gemaakt langs de kustlijn en door de duinen met onverwacht heel wat klimwerk doordat de wandeling was afgesloten door instortingsgevaar.
Wimeraux
kenmerkt zich door de vele huizen in Engels-Normandische bell-epoque stijl.
Wij
wandelden terug naar Fluffy doorheen het charmant kuststadje.
Terug "on the road" met Fluffy.
Voorbij
Boulogne-sur-mer een stop aan de oorlogsgraven van étaples.
12.000 slachtoffers, vooral Britten zijn er begraven.
Het
was ondertussen een flink stuk in de namiddag en we besloten een slaapplek te
zoeken met de app. “park4night” in de buurt van Berck-sur-mer.
Een
doodlopend landweggetje met op het einde een plekje in de graskant.
Na
heel wat draaien en keren stond Fluffy eindelijk “waterpas”.
De volgende ochtend werd ik wakker met een totaal ander weerbeeld.
Bewolkt,
veel wind, koud en af en toe stevige buien.
Niet
echt ideaal voor een bezoekje aan Berck-sur-mer om er zeehondjes te gaan zien.
We trotseerden de barre weersomstandigheden en wandelden tegen de wind in langs de kustlijn op zoek naar zeehondjes.
We werden zowaar gezandstraald door hevige wind en rondvliegend zand.
Het was op de tanden bijten om het weer te trotseren maar op een gegeven moment zag ik een 10- tal zeehonden liggen in de buurt van een golfbreker en we zag ik er nog een aantal rondzwemmen.
Na
dit “zanderig” intermezzo reden we door weer en wind naar Monteruil, 15
kilometer het binnenland in.
Monteruil is een stadje met een historisch karakter.
We hebben er eens doorgereden en geparkeerd op de grote markt en gegeten in
Fluffy.
Doordat het ondertussen al redelijk laat was besloten we niet de stadswandeling te maken en terug huiswaarts te rijden.
